Begin oktober was ik met een groep bikers van CTC Fietsen Utrecht een lang weekend in Zuid-Limburg. Denk glooiend landschap, prachtig weer, goed gezelschap, vette tracks en heerlijk eten en drinken. Kortom het was zeer goed toeven. Op zaterdag reden we een tocht van 60 kilometer en 1200 hoogtemeters. Hierbij het verslag van die dag.
Zaterdagochtend kwart voor zeven. De wekker gaat. Na een iets wat onrustige nacht was ik net weer in slaap gevallen en zat ik midden in een droom. Even moest ik nadenken waar ik ook alweer was. Oh ja. Schin op Geul. Het bikeweekend met CTC! Hup, dat bed uit, fietspakkie aan, ontbijten en gaan!
Al bij het ontbijt zat de stemming er goed in. Grappen gingen over een weer. Goede en wat minder goede weliswaar, maar zo vrolijk had ik in tijden niet aan het ontbijt gezeten. Hoe kon het ook anders, zoveel leuke mensen bij elkaar, een strakblauwe lucht, geweldig uitzicht en een mooie biketocht in het verschiet!
De routes Gulpen en Epen-Vijlen stonden op het programma, 60 kilometer en 1200 hoogtemeters. Stipt om 9:00 uur wilden we dan ook vertrekken, maar er moest hier nog een bandje worden verwisseld en daar nog een bandje worden opgepompt. Uiteindelijk zat iedereen toch rond kwart over negen op de fiets en kon het grote spektakel beginnen!
De eerste klim ging moeizaam. Mijn lichaam moest duidelijk nog op temperatuur komen. Wel kon bovenop de heuvel meteen het jasje uit. Na een half uurtje voelde ik dat mijn benen beter werden. De klimmetjes gingen wat soepeler en na de eerste vette afdaling, verscheen er een grijns op mijn gezicht die er vervolgens niet meer af is gegaan. En zoân zelfde grijns zag ik bij meerdere CTCâers op het gezicht verschijnen en ook niet meer weggaan!
De route was werkelijk fantastisch. Een prachtig glooiend landschap, uitdagende klimmetjes en dan die afdalingen! Sensationeel. En dat gewoon in eigen land! Die big high fives als we weer beneden waren, zeiden genoeg. Wat gaaf om dat enthousiasme met andere bike liefhebbers te delen! Onderweg stopten we nog voor een heerlijk kopje koffie. Ook een mooie gelegenheid voor een sanitaire stop en om de bidons bij te vullen. Ik zag iedereen genieten. Niet zo gek ook met zoân weertje in oktober!
Eenmaal op de route Epen-Vijlen had iedereen het over boscafĂŠ ât Hijgend Hert. Dat ligt precies na een mega steile klim en zou een mooi moment zijn om te stoppen. Ware het niet dat een deel van de groep er gewoon keihard voorbij reed. De rest aarzelde. Wel of niet stoppen? Aangezien een aantal van ons toch wel iets wilde eten en het rond lunchtijd was, besloten we om te stoppen. Er was nog plaats en de menukaart werd al aandachtig bestudeerd. En toch klopte er iets niet. De groep was niet compleet. Harry en Reinart hadden sowieso een andere lunchplek in gedachten gehad. Commotie alom. Er werd getelefoneerd en besloten om toch verder te fietsen en ergens anders gezamenlijk te lunchen. Snel werden er nog wat krentenbollen en reepjes naar binnen gewerkt, want er zouden nog wat pittige kilometers volgen!
Er was inderdaad niets teveel gezegd. Stijgingspercentages tot boven de 20%! Gewoon in Limburg! Alleen de echte klimgeiten onder ons haalden deze monsterklim. Diep respect! Hierna zou het niet meer zover zijn tot onze pitstop in Epen. Het terras van Herberg De Smidse zat bommetje vol. Het tweede tentje in Epen wilde ons niet hebben. Enfin, het derde tentje wilde ons wel ontvangen en uiteindelijk bleken zij ook nog eens enorm gastvrij te zijn. Na een overheerlijke lunch op het zonovergoten terras, pakten we het laatste stukje van de Epen-Vijlen route weer op.
Tijd om er rustig in te komen na de lunch was er trouwens niet. We begonnen meteen al met een pittige klim. En daar opeensâŚPlop. Lekke band. Plop. Nog een lekke band. En de bandjes die erop werden gelegd, bleken ook lek, maar een lol dat ze hadden. Ik stond met een klein groepje iets verderop, maar we hoorden ze van een afstand keihard lachen. Uiteindelijk hebben de mekaniekers onder ons alles weten te fixen en konden we weer verder. En gek genoeg was de stemming zowaar nog beter!
Ook het laatste deel van de route was geweldig. Om het af te leren pakten we, buiten de route om, nog snel een spectaculaire afdaling mee. Hier was het even hartslagje hoog! Vette shizzle! Hierna was het nog maar een klein stukje naar Schin op Geul waar het uiteraard tijd was voor een drankje en alwaar het grote nagenieten kon beginnen!
Uiteindelijk werd de grote vraag gesteld: âWat doen we met eten?â Verschillende opties werden geopperd en de grap dat iemand wel zin had in een hertenbiefstukje bij ât Hijgend Hert mocht natuurlijk niet ontbreken. Diverse CTCâers hadden ook aangeboden om zelf wat te maken. Ik wilde wel mee gaan om boodschappen te doen. Zo gezegd, zo gedaan en dus togen Harry, Suzanne en ik naar de lokale Albert Heijn voor een knap staaltje speedshopping. Eenmaal terug op het park, stond er in no-time een overheerlijke en gezonde maaltijd op tafel. En blijkbaar hadden we toch niet hard genoeg gefietst. Want wat een kabaal kwam er uit deze groep. Op sommige momenten echt onder de tafel van het lachen. Rond middernacht ging ik uiteindelijk slapen met nog altijd die grote grijns op mijn gezicht đ
Ik wil alle CTCâers bedanken voor het onwijs gezellige weekend, de leuke gesprekken, de spontaan aangeboden hulp bij het fixen van de diverse lekke banden en andere technische mankementen, de enorme lol, maar bovenal het delen van dezelfde passie voor het mountainbiken!
