Waarom er niet meer vrouwen mountainbiken?

Waarom er niet meer vrouwen mountainbiken?

Het afgelopen pinksterweekend heb ik mee gedaan aan het mountainbike evenement Lakebike bij Aquabest (vlakbij Eindhoven). Het doel van dit evenement is om in estafetteteams in zes, twaalf of 24 uur zoveel mogelijk rondjes van acht kilometer te rijden. Het was heerlijk weer, het mountainbikeparcours lag er perfect bij, er hing een gezellige sfeer en het is een geweldige sportieve uitdaging. Klinkt als een toffe happening toch? Desondanks viel het mij op dat er maar een handjevol vrouwen aan de start stond. En dat is jammer, want het zou leuk zijn om meer vrouwen op de mountainbike te zien.

Hoewel ik het idee heb dat er een kentering gaande is en er echt wel meer vrouwen op de mountainbike stappen (ik zie genoeg stoere accounts van vrouwelijke mountainbikers op Instagram voorbij komen!), zijn wij nog steeds in de minderheid. Zeker bij toertochten en evenementen, maar vooral ook in bikeparks, waar ik zelf graag kom, kan ik de vrouwen op twee handen tellen. Tijdens Lakebike was ik zelfs de enige vrouw in het 24-uurs team met acht mannen en überhaupt heb ik in deze categorie weinig vrouwen gezien (bij de zes-uurs race reden er wel iets meer vrouwen mee).

Mijn dream team en ik 😉
Vooral mannen aan de start
Zelfs de regen hield mij niet tegen!

Komt dit omdat vrouwen zich sneller geïntimideerd voelen? Ik heb dit gevoel namelijk zelf ook gehad tijdens mijn eerste bezoek aan Bikepark Winterberg (zie eerdere blogpost). Ik noem het zelf altijd het ‘Red Bull’ of ‘dude’ gehalte (downhillers met hun full body protection en spiraal geveerde bikes) waardoor je je als vrouw wellicht wat overdonderd kunt voelen. Toch laat ik mij daar niet (meer) door weerhouden. Het gaat tenslotte om het plezier dat ik aan het biken beleef, ongeacht wat een ander/een man daar van zou kunnen vinden. Lekker belangrijk, ik fiets tenslotte voor mezelf!

Het zou natuurlijk ook kunnen dat vrouwen allerlei praktische bezwaren zien; “maar van mountainbiken word ik vies”, “wat als ik val?”, “maar alle mannen halen mij in”. Ik zeg, vergeet al deze bezwaren! Hieronder leg ik je uit waarom en hopelijk brengt het je op andere gedachten!

Bezwaar 1: van mountainbiken word ik vies

Toegegeven, van in de modder fietsen word ik ook niet per se heel blij. Als het veel heeft geregend en ik weet dat de mountainbike tracks modderig zijn, spring ik ook niet direct op mijn fiets. A. je onderdelen slijten harder en B. modderhappen is niet mijn grootste hobby. Toch kan het voorkomen dat je onderweg in een regenbui terecht komt en alsnog wat modderspetters meepakt. Dit vind ik echt totaal geen probleem. Ja, je hebt thuis even wat meer werk; je fiets en kleding zijn vies, maar de wasmachine is geduldig zeg ik altijd maar en die fiets is uiteindelijk ook zo weer schoongemaakt. Dit bezwaar kan dus in de prullenbak. Vies worden hoort erbij!

Bezwaar 2: wat als ik val?

Gelukkig ben ik zelf nog nooit heel hard gecrasht, maar mijn armen en benen zitten wel degelijk onder de littekens en blauwe pleken. Vallen hoort ook een beetje bij mountainbiken. In bikeparks en als ik ruiger terrein op zoek in het buitenland, draag ik sowieso altijd protectie (knie -en elleboogbeschermers en ik heb ook scheenbeschermersokken). Uiteraard is een stevige mountainbikehelm, die aan de achterkant meer bescherming biedt, aan te raden. Overigens val ik meestal als ik zelf wat nonchalanter of minder geconcentreerd op de fiets zit. Dikwijls kan ik daar dan hartelijk om lachen omdat het doorgaans bij een deuk in mijn ego blijft. Laat je ook door dit bezwaar dus niet weerhouden en stap gewoon op die mountainbike!

Bewaar 3: alle mannen halen mij in

“Links voorbij.” Ontelbare keren heb ik dat tijdens Lakebike gehoord. Tsja, het is nu eenmaal zo dat ik op de singletracks niet zo hard fiets als de meeste mannen (hoewel ik tijdens een lange klim in het buitenland nog wel eens een man wil inhalen, die dat dan gek genoeg niet altijd kan appreciëren 😉). In mijn 24-uurs estafetteteam was ik dan ook de langzaamste tussen de acht (snelle) mannen. Met mij erbij gingen we dus geen podiumplek behalen. Toch heb ik geen moment het idee gehad dat deze mannen dat vervelend vonden. Sterker nog, ik werd enorm aangemoedigd en voelde me absoluut welkom in dit mannenteam.

En ja, dat betekende ook dat ik als enige vrouw in de tent sliep tussen de mannen en me daar ook gewoon omkleedde (tijdens Lakebike fiets je ook ’s nachts namelijk). Nu scheelt het dat ik niet het type poppetje ben en het prima vind om make-uploos rond te lopen. Dat ik dus niet de rapste ben, neem ik (en deze mannen) op de koop toe. Zet je dus over je schroom heen, laat je niet gek maken door die snelle mennekes, fiets gewoon je eigen tempo en geniet!

Ongetwijfeld zijn er nog meer bezwaren te bedenken. Mijn advies aan vrouwen die twijfelen of mountainbiken iets voor hen is, huur eens een mountainbike. Begin op een makkelijk parcours en bouw het langzaam op. Volg dan eens een clinic. Want je zult ook merken hoe beter je wordt, hoe leuker het wordt. En uiteindelijk zet je alle bezwaren vanzelf aan de kant!

Ik zou het echt te gek vinden als ik volgend jaar tijdens Lakebike meer vrouwen ga zien. Hoe dan ook is het leuk als meer vrouwen op de mountainbike stappen en ervaren hoe tof het is!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *