Het gebeurt niet vaak dat ik iets persoonlijks op mijn blog of social media kanalen deel. Natuurlijk gaan mijn posts over mijzelf, maar meestal over wat ik zoal op en rondom de mountainbike beleef. Zelden geef ik een kijkje in mijn ziel. Dit komt voort uit een stukje zelfbescherming, omdat ik gewoonweg niet alles over mezelf op het internet wil knallen en ik me, buiten een paar goede vrienden om, niet makkelijk bloot geef. Tot nu dus.
Er zijn namelijk momenten die je leven dusdanig markeren, dat er een voor en een na ontstaat. Een bestaan met een knip, een kloof, een krater zelfs. Ik had tot voor kort een min of meer onbezorgd leven gekend waar ik met volle teugen van genoot. En toen ging mijn vader dood. En nu staat alles stil. En zal het nooit meer hetzelfde zijn. De pijn van dit verlies is voelbaar in elke vezel van mijn lijf. Wat rouwverwerking met mij doet en welk effect het heeft op mijn sportprestaties wil ik graag delen. Door het op te schrijven zet ik een stapje richting het verlies een plekje te geven.
Wat doet stress met je lichaam en geest?
Ik heb eerder momenten van stress ervaren en sport was in die periode voor mij een belangrijke uitlaatklep. Sterker nog, ik ben ervan overtuigd dat ik door te blijven sporten op de been ben gebleven. Daarom vind ik het nu zo gek dat het sporten niet lukt en het mij geen troost biedt. Tijdens de korte periode dat mijn vader ziek was, heb ik nauwelijks bewogen, laat staan gesport (we zaten voornamelijk aan zijn bed). Ik kon de motivatie gewoon niet vinden en bracht liever tijd door met mijn vader, omdat we al snel wisten dat de dood onomkeerbaar was. Ook na zijn overlijden vond ik het moeilijk om de (sport)draad weer op te pakken.
Met Mike, mijn hardloop coach, heb ik hier een gesprek over gevoerd. Hij legde mij uit dat mijn vader mijn grootste prioriteit is en dat al het andere zoals werk en sport onbelangrijk wordt. Ook vertelde hij dat ik de impact van het verlies van een dierbare op mijn lichaam niet moest onderschatten. Mike raadde mij aan om mijn fysieke pijnpunten door een fysio te laten behandelen en mijn mentale pijnpunten met een mental coach te bespreken.
Rouw is een heftig proces
Rouw is namelijk een van de heftigste processen die je ooit meemaakt. Rouw is een zoektocht naar het waarom en hoe nu verder. Het verlies van mijn vader is zoveel meer dan alleen het gemis. Ik heb het gevoel in de overlevingsstand te staan. Ik heb last van slapeloosheid, heb nergens zin in, ben soms prikkelbaar en angstig en merk dat ik me steeds meer terugtrek uit sociale situaties. Ondertussen probeer ik mijn werk weer op te pakken en ook nog voor mijn moeder te zorgen die nu alleen is. Dit kost zoveel energie dat er op dit moment geen ruimte is om te sporten.
Zo fit als ik was, zo slecht is mijn conditie nu. Wat wil je ook als je van vier keer in de week sporten naar helemaal niets gaat. Ook is mijn spierkracht enorm afgenomen. Rouwverwerking heeft dus een groot effect op mijn sportprestaties. Samen met mijn fysio en mijn mental coach probeer ik het sporten langzaam weer op te pakken. De fysio helpt mij om weer soepeler te worden waardoor mijn lichaam meer ontspant. Dit is overigens wel een traag proces omdat mijn lijf zo verdomde gespannen is en ik bijna ben vergeten hoe het voelt om te ontspannen. De mental coach geeft mij tips om met het verlies om te gaan (voor zover mogelijk) en om het plezier in sporten weer terug te vinden. Overigens lig ik op aanraden van mijn nicht ook elke maand in een magnesium bad te ‘floaten’ (magnesium heeft een helende werking en in zo’n bad kan ik dus wel ontspannen – ik kan het iedereen aanraden! Lees ook deze blogpost maar eens).
Hoe nu verder?
Intussen doe ik op maandagavond weer mee met de hardlooptraining. Ik moet me er wel echt toe zetten en loop helemaal in de achterhoede (sjonge jonge wat is mijn conditie achteruit gegaan zeg), maar na afloop voel ik me weliswaar hondsmoe, maar ook voldaan. En die twee dagen spierpijn die volgen, neem ik maar voor lief. Ik heb onderwijl ook weer op de mountainbike gezeten voor een rondje LDD. Ik zat als een hijgend hert op de fiets en het lukte me ook nog niet echt om te genieten. Er liggen te veel herinneringen op deze route. Op een bepaald moment werd het me dan ook teveel en kon ik de waterlanders niet meer tegenhouden.
Ondanks dat het sporten nu nog niet zo gaat als ik wil en er nog veel verdriet is, heb ik er wel vertrouwen in dat ik er weer voldoening uit ga halen. Rouwverwerking kost tijd. Langzamerhand moet het verdriet over het verlies een plek krijgen in mijn hoofd en in mijn leven. Ik stel mezelf voor nu dan ook maar kleine doelen. Bijvoorbeeld van de achterhoede opschuiven naar de middenhoede tijdens de maandagavond hardlooptraining. Maar het allerbelangrijkste is dat ik goed voor mezelf zorg. Gezond eten, voldoende slapen en dan hoop ik binnenkort ook weer te kunnen genieten van de fijne dingen in het leven.
Wie heeft er ook iets heftigs mee gemaakt waardoor sporten even op een laag pitje stond? Ik ben benieuwd naar jouw ervaring. Laat het me weten in de comments of via een PB.
Oei… Wat een groot verlies en ik snap dat dit ontzettend veel invloed heeft op alles in je leven. Je bent een vechter en je hebt doorzettingsvermogen. Maar het zal tijd nodig hebben. Heel veel sterkte met dit grote verlies….
Auteur
Dankjewel. En heeft inderdaad tijd nodig…
Wat een schok voor mij nu ik dit lees.
Allereerst wens ik je veel sterkte met dit verlies.
Ik worstel al, sinds het overlijden van mijn moeder in juli en schoonmoeder in augustus, met deze gevoelens in alle vezels van mijn lichaam, hierdoor ben ik van 5x per week op de mtb naar nu net weer 1x per week.
Langzaam aan vind ik het plezier weer terug in het sporten.
Het magnesiumbad doe ik te weinig
Het praten lijk ik steeds voor mij uit te duwen
Het roer moet om en ja rouwverwerking kost tijd en ik geef het de tijd.
Dank je wel voor deze woorden
#DankJeWel
Auteur
Dag Gert, dank voor je mooie reactie. Wat heftig ook voor je, zo kort achter elkaar je moeder en schoonmoeder verliezen. Ja het kost inderdaad tijd. Ik hoop voor jou dat jij ook weer plezier terug gaat vinden. We kunnen in ieder geval weer vooruit kijken, kerst en oud en nieuw zijn achter de rug en de dagen worden weer langer. Ik wens je veel sterkte 🙏
Hoe herkenbaar. 3 maanden terug mijn moeder verloren en ik ben bij elke inspanning aan het hijgen. Ik heb net een afspraak bij de huisarts gemaakt en toen las ik dit.
Wat goed dat je erover geschreven hebt, hier is zo weinig over bekend, dankjewel.
Auteur
Dag Marije, dank voor je bericht en sterkte met het verlies van je moeder. Rouwverwerking kost gewoon ontzettend veel energie en dan ligt je focus even niet bij het sporten. Het is nu bijna twee jaar geleden dat mijn vader is overleden en gelukkig heb ik inmiddels weer genoeg energie om te sporten en ook het plezier is terug. Het heeft tijd gekost en er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk. Ik weet zeker dat het bij jou ook weer beter zal gaan. En fijn dat je iets aan mijn artikel hebt gehad 🙏 Nogmaals sterkte 🍀
Wat fijn dat je de draad weer hebt weten op te pakken. En gelukkig denk je veel aan je vader en vergeet je hem dus niet! Ik heb mij nooit gerealiseerd dat rouw zo’n impact op je lijf heeft.
En inderdaad de zorg voor je ouder die achterblijft en het verdriet van de ander heeft impact.
Wandelen en yoga werkt nu beter dan echt sporten.
Dank nogmaals dat je dit persoonlijke wilde delen!
Ik verloor mijn mama heel onverwacht in juni. Tussen diagnose en overlijden zaten amper 10 dagen. Ze kreeg geen enkele kans. Ik liep de afgelopen maanden vlotjes 15km, 3x in de week. Ik kan nu geen vijf min aan een stuk lopen. De hartslag is enorm hoog. Bedankt om hierover te schrijven. Ik heb alvast een afspraak gemaakt bij de dokter om niets over het hoofd te zien. Maar verdriet heeft zo een enorme impact dat ik er echt van uitga dat mijn lijf lam ligt van de shock.
Auteur
Dag Dani, dat is nog maar heel kort geleden. Sterkte met het verlies van je moeder. Wat is dat snel gegaan zeg, ongelooflijk. En het heeft inderdaad een enorme impact en ik denk dat het wel klopt wat je zegt dat je lichaam in schok is. Goed dat je een afspraak met de dokter hebt gemaakt. Het heeft mij geholpen om er veel over te praten en het heeft tijd nodig. Heel veel tijd. Nogmaals sterkte 🍀
Dank je wel, dat is heel lief! Blij dat het met jou terug ok lijkt te gaan.
Hoi Dani,
Wat naar voor jou en hoe herkenbaar. Is je hartslag in rust ook zo hoog?
Heel veel sterkte en bedankt voor het delen.
Marije
Hallo,
Wat ben ik ergens blij dat ik dit allemaal lees en tot de conclusie kom dat er niet echt iets mis is met mij. Ik heb mijn vader 6 maanden geleden verloren en heb bijzonder veel moeilijkheden met de verwerking hiervan. Daarboven verloor ik ook 3 weken geleden mijn beste vriendin aan een hersentumor. Dit is echt teveel op korte tijd. Om mijn gedachten even te verzetten hadden mijn man en ik een weekendje geboekt in Nederland om wat te fietsen. Ik geraakte geen meter vooruit. Bovendien is mijn fiets een speedpedelec waarmee ik normaal moeiteloos 40-45/uur mee haal. Nu amper 25-30/uur met mijn tong op de grond, mijn hart bonkend in mijn keel en brandende bovenbeenspieren!!! Ik wou al langs de fietsenmaker passeren om de fiets te laten nakijken, maar waarschijnlijk ligt het gewoon aan de fysieke uitputting die het onnoemelijke verdriet met zich meebrengt en komt op een mooie dag alles weer goed. Hopelijk 🙏
Auteur
Dag Anne, wat heftig om te horen. Dat is inderdaad wel erg veel in zo’n korte tijd. Maar het gaat zeker goedkomen. Ik wens je heel veel sterkte en hopelijk snel weer fijne kilometers op de fiets.
Hoi, ik herken het verlies van sportprestaties heel erg. Mijn moeder is 4,5 maand geleden overleden en ik ging eerder drie keer per week naar de sportschool. Een maand na haar overlijden wilde ik dat weer oppakken, maar ik kon helemaal niets. Het kostte veel te veel energie om gewichten te tillen en toen ik het toch probeerde door te zetten, werd ik duizelig, misselijk, ik kon niet meer ademen, niet meer slikken. Heel heftig om te merken. Mountainbiken deed ik veel voor mijn plezier, maar daar durfde ik toen niet eens meer aan te beginnen. Ik ben nu vooral veel aan het wandelen en doe yoga. Dat werkt denk ik goed, laagdrempelig bewegen. Ik wens iedereen hier veel sterkte!
Auteur
Hoi Malou, wat ontzettend verdrietig van je moeder. Het zal bij jou ook nog tijd nodig hebben. En goed dat je wel aan wandelen bent en aan yoga doet. Stapje voor stapje weer opbouwen en hopelijk kun je dan over een tijdje ook het mountainbiken weer oppakken. Heel veel sterkte gewenst.
Hi Diane,
Wat een bijzonder stuk omt e lezen.
Een jaar geleden ben ik mijn vader verloren aan kanker en ik merk dat ik nog altijd kapot ben. Stijve spieren, zere rug, zere knieën echt bijna alles voelt pijnlijk aan en na inspanning heb ik niet het voldane gevoel van anders, integendeel zelfs.
Ik was geen extreme sporter, maar ik kom nu amper van de bank af, hetgeen mijn conditie al helemaal niet ten goede komt.
Langzaam maar zeker ben ik aan het kijken naar de mogelijkheden die ik heb om weer in beweging te komen, maar het is echt een zoektocht naar motivatie en de juiste sleutel naar betere tijden.
Dit blog is een bevestiging dat er weinig mis is, maar dat het soms nou eenmaal langer duurt dan je verwacht en hoopt. Maakt het niet minder waardeloos, maar de herkenning is me in ieder geval wat waard.
Thanks daarvoor!
Grappig is wel dat ik floaten op mijn lijstje heb staan om uit te proberen
Auteur
Hi Willem, dank voor je reactie en wat verdrietig van je vader. Ja, een dierbare verliezen heeft echt zoveel impact. Maar het is inderdaad normaal dat je nu minder energie hebt. Bij mij is het nu 3,5 jaar geleden en ik mis mijn vader nog elke dag, maar het plezier in sporten is echt weer terug gekomen gelukkig. Ik hoop voor jou dat ook jij het plezier en de motivatie binnenkort weer kunt vinden. Heel veel sterkte voor jou 🍀
PS dat floaten kan ik je echt aanraden. Ik doe het nog elke maand!
Wat fijn dat hier een persoonlijk artikel staat over het effect van rouw op sporten. Mijn vader is net twee weken geleden overleden, ik kan me nog steeds niet voorstellen dat ik hem nooit meer zal zien of spreken. We hadden het ook vaak over wielrennen. Ook over een fietsreis volgend jaar juni. Nu twijfel ik of ik die reis wel moet boeken, ben ik er tegen die tijd weer klaar voor om langere afstanden en hm te fietsen? Aan de ene kant wil ik die reis wel heel graag plannen omdat we het er nog over gehad hebben maar aan de andere kant weet ik het niet zeker vanwege de energie die het kost om te rouwen. Ik ben benieuwd hoe jullie erover denken. Bedankt!
Auteur
Hi Suzanne,
Bedankt voor je reactie. Ik wil allereerst mijn medeleven uitspreken over het verlies van je vader. Het is verdrietig om te horen dat hij is overleden. Het is begrijpelijk dat je twijfels hebt over of je klaar bent voor deze reis.
De duur van een rouwproces verschilt van persoon tot persoon, en het is een proces dat nooit helemaal afgesloten wordt, maar na verloop van tijd worden de scherpe randjes wel wat minder intens. Desondanks denk ik dat het maken van de reis een waardevolle stap kan zijn, zeker als een eerbetoon aan je vader. Ik geloof dat je innerlijke kracht zult vinden tijdens de reis, zelfs als het moeilijk is.
Ik ben ervan overtuigd dat je vader trots op je zal zijn als je besluit de reis te ondernemen en deze tot een goed einde te brengen. Ik wens je veel kracht toe in deze moeilijke tijd, en ik hoop oprecht dat je de moed kunt vinden om de geplande fietsreis te maken.