Met koud weer heb ik blijkbaar erg veel moeite om op gang te komen, getuige de biketocht van afgelopen zondag. Samen met de Fietsvrouwen Cc5311 zou ik de route Loonse Drunense Duinen gaan doen met na afloop gezellig samen koffie drinken. Dat liep even anders. Met het tempo wilde het niet echt lukken.
Zondagochtend zouden we elkaar om 09:30 uur ontmoeten. Op de afgesproken tijd was ik op de parkeerplaats van Herberg de Drie Linden. Nu moet ik wel zeggen dat ik voor mijn doen ultravroeg op de bike zat, helemaal op zondagochtend en al helemaal met deze kou. Normaal gesproken stap ik pas wat later op de bike als de temperaturen wat hoger zijn, maar dat neemt niet weg dat ik er erg veel zin in had!
Na een korte kennismaking, werd er afgesproken dat ieder haar eigen tempo zou fietsen en dat er waarschijnlijk een snel, middel en langzaam groepje zou ontstaan. Zoals ik al eerder schreef, de Loonse Drunense Duinen zijn praktisch mijn achtertuin en ik heb een redelijk conditie (dacht ik!), dus zat ik vanaf de start in het voorste (en dus snelste) groepje. Maar wacht eens even, deze dames gingen echt heel rap. Al snel zat ik heel hoog in mijn ademhaling en kon ik het tempo maar amper volgen of beter gezegd, niet volgen, al wilde ik dat voor mezelf nog niet toegeven. In mijn wiel zat al een tijdje een snelle dame die ik uiteindelijk voor liet gaan. Zij trok zo snel door dat ik moest lossen. Oh help. “Ik moet lossen”, dacht ik. Ja deze dames waren duidelijk een maatje te groot voor mij.
Daarna heb ik het grootste deel van de route alleen gefietst. Hoewel, alleen ben je op deze route niet op zondagochtend. Het leek wel of er een blik mountainbikers was open getrokken. En wat gingen ze allemaal snel. Normaal fiets ik hier door de week of op zaterdagmiddag, maar zondagochtend is blijkbaar vaste prik voor heel veel mountainbikers. Omdat ik nu voor het eerst meeging met deze dames, was het voor mij lastig om gezichten en/of kleding te herkennen waardoor ik ook niemand meer ben tegengekomen. Maar het mocht de pret zeker niet drukken. Ik heb deze route al zo vaak gefietst, maar iedere keer krijg ik weer die smile op mijn gezicht!
De zon was er door gekomen en ik zat eindelijk lekker op de bike. Hehe. Zou ik het dan toch nog kunnen? Nu moet ik wel zeggen dat deze dames in de zomer allemaal op de racefiets zitten en dus meer op duurvermogen trainen. Ik zit wel elke week op de mountainbike, maar dat zijn vaak korte ritten en dan gaat het meer om explosiviteit. Verder doe ik nog aan step en Xcore, maar dat is meer cardio en kracht dan duurvermogen. En bij koud weer moet ik blijkbaar echt even warmdraaien. Een dieseltje dus.
Ter verdediging van mijn non-prestatie wil ik nog de volgende argumenten aandragen die ik tegenkwam in Fiets Race & Mountainbike Magazine:
- Er is door de lagere temperaturen in de winter sprake van een hogere luchtdichtheid en dus meer weerstand voor de fietser
- Omdat je – tegen de kou – meer kleren draagt wordt je frontale oppervlak groter
- ’s Winters zit je minder vaak in een aerodynamische houding omdat je kleding dan wat in de weg zit
- Met lage temperaturen is ook het rubber van je banden wat harder en stugger dan in de zomer en dat leidt tot een hogere rolweerstand
Ha, fijn! Het ligt dus toch niet alleen aan mijn duurvermogen 😉 Dit zijn natuurlijk gewoon flauwekulargumenten. Het ligt uiteraard gewoon aan mijzelf. Goede les geleerd. Note to self: bij koud weer altijd een warming-up doen.
Voor wie overigens nog nooit de route Loonse Drunense Duinen heeft gereden, moet dat zeker gaan doen! De ‘zwarte’ route van 26 kilometer voert door een afwisselend duinlandschap en kent veel singletracks, korte klimmetjes, losse zandige delen en heel weinig verharde stukken. Onderweg kom je genoeg typisch Brabantse cafeetjes tegen. Neem bij de Rustende Jager zeker een zogenaamde Udenhoutse (of Brabantse) Broeder!
En tegen de fietsvrouwen zou ik nog willen zeggen dat ik de volgende keer graag aansluit voor de koffie met appeltaart!
1 Reactie