Mountainbiken is niet alleen een kwestie van snelheid en behendigheid; het gaat ook over het aangaan van persoonlijke uitdagingen en het overwinnen van angsten. In deze blogpost deel ik mijn ervaringen met het overwinnen van angsten, want zelf ervaar ik nog altijd een zekere spanning en angst wanneer ik me op een technisch zeer uitdagend parcours begeef, een hoge drop neem of een steile afdaling afrijd. Het is vooral van belang hoe je met deze emoties omgaat.
Angst als belemmering
Angst voor vallen, angst voor steile afdalingen, angst voor het onbekende. Met al deze angsten heb ik de confrontatie moeten aangaan om echt van het mountainbiken te kunnen genieten. En nog steeds overvalt de angst me wel eens.
Angst kan een verlammende invloed hebben tijdens het mountainbiken, waardoor een mentale blokkade ontstaat die direct impact heeft op je lichaam. Deze blokkade manifesteert zich als verstijving, waarbij je letterlijk vast komt te zitten en tot niets meer in staat bent, als het ware ‘geparkeerd’ staat op de trail.
Ik herinner me nog heel goed mijn eerste keer op de Rollercoaster trail in Finale Ligure. Tijdens die rit overviel me een overweldigende paniek, en raakte ik compleet verlamd. Het huilen stond me letterlijk nader dan het lachen. Gelukkig heeft René mij kunnen kalmeren en me door de afdaling gecoacht. Eenmaal beneden voelde ik vooral veel opluchting om weer terug op het asfalt te zijn.
Recentelijk, wederom in Finale Ligure, werd ik opnieuw geconfronteerd met een soortgelijke situatie. Het was mistig, nat en koud, de trail was spekglad, en opnieuw bevond ik me in een staat van complete verlamming. Dit keer heeft een lokale gids me door de afdaling gecoacht, waardoor ik de mentale barrière kon doorbreken en toch nog redelijk oke beneden ben gekomen.
Met deze twee voorbeelden wil ik aangeven dat het heel fijn is om samen met iemand in moeilijker terrein te rijden of uitdagende omstandigheden te gaan, met een soort van ‘buddy’ aan je zijde. Mijn ervaring is dat als ik achter iemand aan rijd, ik meer kan meer focusen op de lijn in plaats van op het uitdagende terrein. Ik ben dan ook meer een volger dan iemand die de lijnen uitzet en daar is niets mis mee!
Het delen van angsten
Het delen van mijn angsten met mede-bikers bleek voor mij een buitengewoon bevrijdende ervaring te zijn. Het ontdekken dat anderen soortgelijke uitdagingen doormaken, creëert een enorm gevoel van herkenning en ondersteuning. Het is geruststellend om te beseffen dat angst een gedeelde emotie is, zelfs onder ervaren rijders. Door mijn kwetsbaarheid te tonen en mijn angsten te delen, onstaat er een sfeer van openheid en begrip.
Het geeft me niet alleen het gevoel dat ik niet alleen sta in mijn strijd tegen angst, maar het stimuleert me ook om uit mijn comfortzone te stappen en uitdagende trails te rijden. De aanmoedigingen van mede-bikers zijn als een duwtje in de rug, waardoor ik me enorm gesterkt voel om bijvoorbeeld bepaalde obstakels te rijden waar ik eerder zo bang voor was.
Het opbouwen van zelfvertrouwen
Als beginnend mountainbiker ontbrak het mij vooral aan techniek en zelfvertrouwen. Ik heb dit stap voor stap opgebouwd. Ik begon op eenvoudige routes en breidde mijn comfortzone heel geleidelijk uit. Ik verkende eens een meer technische route, volgde een keer een clinic en waagde me zelfs aan mountainbiken in het buitenland. Door bewust uitdagender terrein op te zoeken, heb ik langzaam mijn grenzen verlegd en zelfvertrouwen opgebouwd. En het heeft bijgedragen aan het ontwikkelen van mijn mentale veerkracht en doorzettingsvermogen.
Het verleggen van nog meer grenzen
Gaandeweg ben ik mijn grenzen verder gaan verleggen. Een nog steilere afdaling, een nog hogere drop, met nog meer snelheid afdalen. Door steeds nieuwe uitdagingen aan te gaan, is mijn zelfvertrouwen gegroeid.
Hoe meer je op moeilijker terrein rijdt, hoe meer je kunt teruggrijpen op die ervaringen. Bij elke nieuwe uitdaging denk ik nu: “Oh, dit lijkt op die en die trail”, waardoor je in je hoofd weet dat je de uitdaging aankunt. En toch is het overwinnen van angsten en uitdagingen op de mountainbike nog altijd gaande. Het is een constant proces van persoonlijke groei, ontwikkeling en durf.
Uiteraard zijn er momenten waarop dit proces soepeler verloopt dan op andere dagen. Factoren zoals de gemoedstoestand van de dag en externe omstandigheden kunnen een rol spelen, waardoor er situaties ontstaan waarin het wellicht niet altijd mogelijk is om een bepaald obstakel te overwinnen, zoals ik zelf nog geregeld ervaar.
Angst komt ook vaak voort uit zorgen over wat er mis kan gaan. Het helpt mij ook om in het moment te zijn en bewust te zijn van mijn ademhaling en omgeving tijdens het mountainbiken. Hierdoor kan ik mijn angst los laten en me concentreren op het mountainbiken en niet op mijn wat er allemaal fout kan gaan.
Jij kunt het ook!
Voor iedereen die worstelt met angsten op de mountainbike, wil ik zeggen: je bent niet alleen. Neem kleine stappen, zoek steun bij mede mountainbikers en herinner jezelf eraan dat groei vaak buiten je comfortzone ligt, maar dat de beloning ongelooflijk de moeite waard is. Ik heb al zoveel toffe technische trails en obstakels overwonnen. Dat had ik voor geen goud willen missen!
