In 2009 ben ik begonnen met wielrennen. Eerst hier in de buurt, later ben ik ook toertochten gaan rijden. Het viel me toen vooral op dat de dames zwaar in de minderheid waren. Nu zit het vrouwenwielrennen de laatste paar jaar enorm in de lift en steeds meer dames weten de weg van de sportschool naar het fietspad te vinden. Toch heb ik het idee dat er nog altijd weinig vrouwen op de mountainbike stappen. Voor mij is er juist niets leukers dan hard door het bos crossen of mijn grenzen verleggen op die net te steile afdaling in de Alpen.
Natuurlijk zijn er de vrouwenwielrengroepen die in de winter vaak op de mountainbike trainen. Ik ga zelf wel eens met de dames van vrouwenwielrennen ’s-Hertogenbosch mee voor een trainingsrondje op zaterdag, maar bij toertochten of andere ritten die ik maak, zijn de mannen nog altijd in de meerderheid. Soms ben ik zelfs de enige dame die mee fietst! Toch vind ik dat wij vrouwen zeker niet onder hoeven te doen voor de mannen. Op kracht winnen we het niet, maar op conditie en techniek zijn mannen niet per se beter.
Ik ben zelf niet het type poppetje en ik heb bijna een hekel aan die typische ‘vrouwenfietsdingetjes’. Mountainbikes met bloemetjes en roze schoenen zijn aan mij niet besteed. Als ik met een mannengroep meega, vind ik het wel altijd grappig om bij aankomst c.q. kennismaking de gezichten te zien. Je ziet ze bijna denken “oh fietst zij ook mee?”. In het begin houd ik me altijd een beetje gedeisd, maar als ik eenmaal warm ben, schuif ik steeds meer naar voren en kan ik gewoon prima meekomen.
Zo ook vorig jaar mei. Het bedrijf waar mijn vriend werkt, organiseert elk jaar een MTB tocht. Met een groep van een man of tien hebben we de route Amerongen en Leersum gereden met na afloop een pannenkoek bij Het Berghuis. Erg gezellig, maar ik was wel de enige dame die mee reed. Al deze mannen zijn super relaxt, maar toch kon een van hen het niet laten om halverwege de route mij te laten weten dat ie het euh eigenlijk best stoer vond dat ik meereed en dat ie vond dat ik euh eigenlijk best goed mee kon komen, want euh, ja ik ben toch een vrouw ennuh… Nou ja, kort samengevat was dat een beetje de strekking van het verhaal.
Nu weet ik dat de term ‘gechickt’ worden in de fietssport nog al eens wordt gebruikt en dat sommige mannen daar zo vreselijk slecht tegen kunnen. Iets met gekrenkte eer. Iets met op hun pikkie getrapt zijn. Dat als je als vrouw een zichzelf zeer serieus nemende toerfietsende man inhaalt, die man net iets harder gaat trappen. Simpelweg omdat hij er niet tegen kan dat een vrouw hem eraf fietst. Dat type. Afgelopen zomer ben ik dat type nog in real life tegengekomen. Een Fransman. Die het niet kon hebben dat ik hem in de klim eraf fietste. Op zijn territorium nota bene. Hoe kan een ‘Hollandaise’ uit een land zo plat als pannenkoek een Fransman uit de Alsace berg op voorbij gaan? Zijn Franse trots was tot aan zijn tenen gekrenkt. En ik? Stiekem genoot ik hiervan.
Tegen alle dames zou ik willen zeggen, laat je niet weerhouden door dit type (dat in het mountainbiken sowieso minder voorkomt) en stap gewoon op die mountainbike! En uiteraard blijf ik gewoon met mannen fietsen, want eerlijk is eerlijk, zij kunnen juist ook weer de driver zijn om net dat tandje harder te gaan.
Welke dames (of heren) herkennen dit type toerfietsende man trouwens? Ik ben erg benieuwd naar jullie ervaringen!
